Heks Weltevree was helemaal niet tevreden en zeker niet over haar naam. “Waarom heb ik die naam?”, vroeg ze zo ongeveer elk uur aan haar kat. De kat keek haar ondoorgrondelijk aan.

“Ze lachen me uit, de andere heksen”, klaagde Weltevree. “Al die opmerkingen, ik word er niet goed van. Weet je wat Doezela Ondiep vorige week nog zei? “Wat is jou naam toch een dijenkletser.” Toen meende heks Kwakernokkel heel liefjes te moeten opmerken: “Geen echt goede naam voor een heks, hé?” “Nou ja, zeg!”

De kat geeuwde.

Na een pauze vervolgde Weltevree: “En dan had je nog die trut van een Ninda Ratel. Zij deed er nog een schepje bovenop.” “Je moeder was zeker wel in een lollige bui toen ze die naam aan je gaf?”

De kat sprong op zijn pootjes en liep met langgerekte passen naar de keukendeur. Weltevree stond ook op en volgde het dier. “Ze kletsen ook achter mijn rug, maar ik hoor het heus wel, hoor.”

Vol wanhoop bonkte ze met haar voorhoofd tegen de muur. “Au”, riep ze en stopte met bonken. Ze keek naar de muur. Die was helemaal vet van al die vorige keren dat ze zo had staan bonken. “Weet je wat?”, zei ze. “Morgen ga ik niet naar de heksenvergadering.”

Naast haar klauwde de kat aan de deur. Hij wilde eten. “Nee, ik ga niet”, zei ze weer.

Maar Weltevree ging toch. Anders hoor ik er helemaal niet meer bij, dacht ze. Ze ging heel vroeg, zodat ze niet langs de andere heksen hoefde.

“Je hebt je contributie nog niet betaald”, gromde de penningmeester, die al vroeg op haar vaste plaats naast de deur zat.

Weltevree pakte zuchtend haar portemonnee en legde het geld op het tafeltje. Ondertussen klapte de penningmeester haar boek open en zocht de naam van Weltevree op. Haar kromme vingers gingen de regels langs en bleven steken bij de naam ‘Weltevere’. Ze zette een kruisje in een van de kolommen erachter.

“Dat is mijn naam niet”, zei Weltevree verlegen.

De oude heks keek haar zwijgend aan.

“Zo heet ik niet”, probeerde Weltevree nog eens. “Je moeder heeft je anders wel onder deze naam ingeschreven toen je zes jaar was.” De penningmeester pakte weer een ander boek en bladerde daarin. Daarna zette ze haar dunne brilletje recht en las voor: “Ingeschreven op 6 juni 1980, Eleonora, dochter van Winand Weltevere en Carlotta Cardanger.”

“Hoe komt het dan dat ik ‘Weltevree’ genoemd word?”, vroeg Weltevree verbijsterd.

De oude heks keek wat minder knorrig. “Toen je klein was, kon je de naam ‘Weltevere’ niet uitspreken en maakte er ‘Weltevree’ van. Zo zijn je ouders je gaan noemen. Maar je mag best tevreden zijn over je naam, hoor. Je bent vernoemd naar je verre voorouder, de befaamde heks Eleonora Netelvacht. Omdat ze uitblonk in de toverkunsten, kreeg ze de erenaam ‘Weltevere’, wat ‘goed toveren’ betekent. Die naam heeft je familie tot op de dag van vandaag aangehouden.”

Het hart van Weltevree maakt een sprongetje toen ze de zaal inliep. Daar zocht ze een plek op de eerste rij. Laten ze nu maar komen, dacht ze tevreden.